دریغ از روزهای رفته

امروز هوا خیلی خوب شده...اول صبح که ازخونه بیرون زدم هوا ابری وخنک شده بود

بوی پاییز می آید...فصل زیبایی ها وبعداز آن زمستان قشنگ

یادگذشته افتادم...خاطرات زیبایم در فصل پاییزوزمستان 

زندگی حس غریبیست که یک مرغ مهاجردارد...

دریغ از روزهای رفته...

هنوز زنی دیوانه در من مست در توهّم دوست داشتنت غرق. هنوز نیامدنهایت تلخ. زنی در توهّم معشوقه ات ماندن در رقص. تو زیبایی، آرامی و لبخندت سر می برندد داعش وار از تمام کودکانه های معصوم صبر م.  هستی (وجودداری) در توهّم فراموش شده ی بحران زده ام.  بگذار فراموشم کنی، تو هم ... حتی تو  هم... فراموشم کنی و عاشقانه نوشتنهای بی اختیارت هم گوارای انبوه حسرت های مُندرست.  آموخت مرا تقدیر، بی عشق نفس کشیدن ها. بی انتظار، ماندن ها.  محبوب هر جاییِ هزار عاشق، مرا از یاد بردنت مبارک باد.   راستی . . . دریغ از روزهای رفته...

آفتاب دیگر فقط به خاطر آفتابگردان ها طلوع می کنداز وقتی که چشم هایتمرهمی بر لب های ترک خورده ی کویر شدو دست هایت آرامگاهِ آب های سرگردانتا صدای باران را تمام ذرات خاک بر دفتری کهنه و پاره پاره بنویسندو قلم با گلویی خشک و به هم چسبیده آب را در وسعت تشنگی کویر بخواندتا فرات، تا قیام قیامت در عطش لب هایت بسوزدتا سال های سالبادهای جهان را پرچم سرخ حرمت بیقرار کندطوفان شوند و مثلِ هاجربین الحرمین را به صفا و مروه برسانندتا حکایت آب و گل های بی تابکه دیگر آب نخواستنددنیا را به خود آورداینک آینه ها در حسرت نگاه خورشید در تب و تابندآب ها در طواف حرمت می چرخند خورشید بوی خاک می دهدو خاک بوی سیب ...حالا آسمان هم در نگاه تو لانه دارد ...و شبنم قصه ی چشمانت را تکرار می کندتا آفتابگردان ها ... راستی . . . دریغ از روزهای رفته...